Rihanna müziğe geri dönüyor yeni şarkısıyla dünya için can çekişiyor

Rihanna müziğe geri dönüyor ve "Kara Panter" destanının şarkısıyla daha iyi bir dünya için can çekişiyor.

Megastar geri dönüşünü bir film şarkısıyla başlatıyor. "Beni Kaldır" sadece bir göz yaşartıcı mı? Evet, ama siyasi mesajı olan bir yırtıcı.

Rihanna, yeni şarkısıyla Afrikalı-Amerikalı kadınların kendi kendini güçlendirmesini çağrıştırıyor.

Başlangıçta siyahta metalik olarak parıldayan bir R vardı. Universal'ın tüm dünyadaki hayranları heyecanlandırmak için ihtiyaç duyduğu tek şey bu. R Rihanna gibi. Dünyanın en başarılı şarkıcısı Rihanna. Rolling Stones'u bir garaj grubu gibi gösteren akış değerleri. Forbes dergisine göre 1.7 milyar dolarlık servet.

Video aracılığıyla dağıtılan R, "Wakanda"daki savaşçı kadınların giydiği gibi cilalandı ve bir süsle sağlandı. Rihanna'nın altı yıl sonra çıkardığı ilk şarkı, Marvel'ın süper kahraman destanı Kara Panter'in devamı olan Wakanda Forever'ın tema şarkısı. Kurgusal bir yüksek teknoloji devleti hakkındaki film, 1,4 milyar dolar hasılat elde etti. En başından beri, beyaz olmayan insanların artık ırkçı adaletsizliğin kurbanları değil, teknik olarak gelişmiş olduğu kadar doğaya da yakın olan aydınlanmış bir topluluğun temsilcileri olduğu bir dünyanın Afrofütürist bir vizyonu olarak görülüyordu.

Şimdilik bir şarkı

Şimdi Rihanna'nın şarkısı "Lift Me Up": sadece kitsch'e yakın dizelerin eşlik ettiği uğultulu girişine sahip bir balad, nazik, melankolik. Birkaç bardan sonra Rihanna'nın sesi net ve keskin bir şekilde duyulur. Piyano dizelerin içinden inci gibi geçer, mandolinler bir keman halısı üzerinde zıplar. Şarkıyı ilk duyduğunuzda, zaman aşımına uğramış gibi görünüyor. Ancak pop her zaman zamana ve bağlama bağlı olduğu için, şu an için bir parçadır.

"Lift Me Up" - 28 Ağustos 2020'de vefat eden "Wakanda" aktörü ve Hollywood yıldızı Chadwick Boseman'a adanmış - bakış açınıza bağlı olarak bir aşk marşı, manevi veya kendini güçlendirme marşıdır. Kaldır beni - aşıklar ve inananlar böyle söylüyor, ama aynı zamanda esaretin gözyaşları vadisinden onurlu bir varoluşun ışığına ilerleyen isyancılar. Yeni "Wakanda" filmi tam olarak şu aktörleri konu alacak: Kendilerini köleleştirmeye izin vermeyen, savaş ve baskının ötesinde bir çözüm arayan beyaz olmayan insanlar.

Gösterişli R, son yıllarda dünyadaki diğer tüm pop yıldızlarından daha fazla bir numaralı hit çıkaran bir sanatçının imajına uyuyor. Ve altı yıl önce "Anti" adlı bir albüm çıkaran kişi. Şaşırtıcı derecede tuhaf seslerle, sadece 10 ila 20 yaşındaki hedef kitleyi şaşırtmakla kalmadı, ABD'deki aksi takdirde olumlu müzik eleştirmenleri için bile bir gizem olarak kaldı. Sonunda, Rihanna'nın radyo için hiç uygun olmayan birkaç garip şarkıyla küresel bir hit tedarikçisi olarak imajını sarsmak istediğine karar verildi.

Bu tür teşhisler kendisi için önemli değildi: o zamanlar zaten Madonna, Celine Dion ve Beyoncé'den iki kat daha zengindi. Lady Gaga, onun yeni Barbra Streisand olduğunu düşünmüş olabilir ve Madonna, sayısız botoks versiyonuyla dikkat çekmek için savaşmaya devam etmeli - ancak Rihanna'nın ilginç bir tren elbisesiyle görünmesi (bkz. New York Met Gala 2015) yeterliydi ve İnternet, tıklamaların ağırlığı altında inledi, sunucular fazla mesai yaptı, algoritmalar yandı.

umut ve uyanış

İkinci Afrikalı-Amerikalı megastar olan Beyoncé, Ağustos ayında hip-hop'tan diskoya kadar tüm türleri kapsayan sportif bir pop opus yayınladı. Rihanna ise geri dönüşünü Mahalia Jackson ve Aretha Franklin'den ilham alan bir chansonnière zarafetiyle tanıtıyor. "Lift Me Up", Rihanna'nın özlem tınısının kendini gösterdiği ana konusu olan balad'a geri dönüyor.

"Lift Me Up" videosunda şarkıcı sahilde duruyor ve şafağa bakıyor. Wakanda Forever'dan bir film sahnesi ile desteklenen bir umut ve ayrılış motifi. Orada da siyah bir kadın, bir savaşçı kıyıda duruyor ve uzak, muhtemelen daha iyi bir dünyanın enginliğini bir bakışta özetliyor. Bu prodüksiyon, Rihanna'nın ilgi odağı haline dönüşünün Afrika Amerika'nın politik vizyonundan ayrılamayacağını söylüyor.

Beyoncé ve Rihanna birlikte, feminizm ve sanatsal dehanın kazançlı bir değişim içinde olduğu postmodern kadınlık idealini yaratırlar. Rihanna'da olduğu gibi, Beyoncé'nin iş biyografisi de özel kariyerinden ayrılamaz. Her iki yıldız da aşk ve evlilik dramalarını göz alıcı bir kendini teşhir tarzında yönetiyor. Bunun dışında Rihanna, Bayan Carter-Knowles'ın aksine, romantik başarısızlığını tüm kanallarda oynanan harika, eğitici bir roman olarak yeniden yorumlamıyor.

Beyoncé'nin son albümleri, parlak "Limonata" (2016) ve stil kolajı "Rönesans" (2022), büyük ölçüde kocası Jay-Z ile bir yerleşimdi. Onu, muhtemelen beyaz bir kadınla aldatmıştı. Beyoncé, dünya kamuoyunun gözleri önünde kocasına isyan eylemini okudu ve aynı zamanda yarı terapinin müziğini de teslim etti.

Bu arada Rihanna, ünlü kadın kavgacı Chris Brown'ın tekerleklerinin altına giren sümüklü kızı oynadı, ancak o zaman tüm insanların bu Brown'ı ile bir düet kaydetti. İkili, küresel bir dinleyici kitlesi için "Kimseyi ilgilendirmez" şarkısını söyledi - bu kimseyi ilgilendirmez. Şarkı, heyecan hallerinin bugün kültür endüstrisinin en önemli kaynağı olduğunu ve piyasanın oyuncularının ne tür paradokslar yaratmasını sağladığını kanıtlıyor.

Beyoncé'nin istikrarlı yükselişi, siyasallaşmasıyla aynı zamana denk geldi. Lüks marka Tiffany'nin yeni marka elçisi olarak sınıf ve etnik sınırları bulanıklaştırırken dünyaya Afrikalı Amerikalı kadınların Amerika'nın seçkinlerinin doğal bir parçası olmadığını hatırlatıyor. Tiffany için, "Breakfast at Tiffany's"in yıldızı Audrey Hepburn'ü bir moda ikonu yapan dev mücevheri takdim ediyor. Kendi kuşağının başka hiçbir Hollywood yıldızına benzemeyen, büyüleyici bir şekilde anemik olan Hepburn, o zamanlar beyaz Amerika'yı temsil ediyordu ve bir Avrupa stil anlayışının işaretleri ile rafine edildi: Fransız silueti, İtalyan coşkusu, İngiliz soğukluğu.

Beyoncé Tiffany'de

Tiffany'nin etnik çoğulculuğu temsil etmesi için şimdi bir Afrikalı-Amerikalıyı işe alması, gecikmiş stratejik bir pazarlama hamlesidir. Ve muhtemelen daha fazla farkındalık yaratma dürtüsü, siyasi taleplerden ziyade lüks endüstrisinden geliyor. Vücut imajı, müstehcen "ganimet" ("ganimet" ve "lezzetli" kelimelerinden gelen) kelimelerini dilsel olarak çoğunluk için uygun hale getiren Beyoncé, şimdi - Marilyn Monroe'nun aksine - elmasların en iyi arkadaşlarının kafası karışık olmayan zarif, beyaz divanın yerini alıyor. son, koşullarla uzlaştı.

Ve Rihanna? Afrofütürist kurtuluş mücadelesini bir müjdeyle tanıtıyor. Reklam açısından, böyle bir görünüm daha az değerlidir. Moda trendleri, askeri direniş sahneleriyle ancak sınırlı ölçüde gösterilebilir. Rihanna bunu kendisi yapıyor: kozmetik markası Afrikalı-Amerikalı kadınlara kendi cilt tonları için doğru makyajı sunuyor. Beyaz bu portföyde görünmüyor.