Orman

Kendine esen rüzgarla derinlesen
yüzü bir adamin durur
ve ormana bakar, bu benim.
Damarlarin ugultusunu duyar bir sarniçtan
gizli bir kente dösenmis su yollarinin
Agaçlarin sararmis yaprak uçlari
dalarken gökyüzünün karanlik denizine
kökler büyülü bir isikla aydinlanir ve toprak
yabanci bir mimariye açilir, bana ait olan.
Yalnizlik, dogunun bildik çarsisi
kendi alisverisiyle canlanir, yeni bir irkin
kölesi masmavi bir adam haber bekler, benden
yabanci bir tapinagin tanriçasina.
Ötmeyen soyu tükenmis kusun saati
alacakaranligi gösterir, gündüze mi geceye mi
gidecegi belirsiz bir yolcu gibi. Ben.
Anilar biter ve bir cumhuriyetin
sinirlari silinir.
Çekilirken bir çinarin burcuna
yüzünün gölgesi olan günes bayragi,
bir adam çam ignelerinden bir çelenk koyar
kayanin dibine, bir gençlik aniti olan kayanin.
Sonra agir agir agaca dönüsür
Gelecege ve sonsuzluga uzatir yapraklarini
sürgünde bir kiral gibi, ülkesi olmayan
Birakir kilicini topraga
rüzgar ve büyüyle gelen adam
Geriye uzak bir ugultu kalir,
ve kimsenin yak basmadigi bir orman.

Siir : http://www.kalbimingulu.com