Dinmis denizin sarkisi, rüzgar uyumakta, Rihtim boyu sonsuz bir üzüntüyle karalti Körfez düsünür, Kanlica mahzundur uzakta, Mazi gibi sislenmis Emirgan Çinaralti. Can verdi kisin sundugu taslarla zehirden Her gonca kizil bir gül açarken yolumuzda, Üstündeki son dallar agarmis diye birden Pas tuttu nihayet sularin rengi havuzda.
Yerlerde gezen hatiralar var korulukta; Yapraklar, atilmis nice mektuplara estir. Mehtaba çalan sapsari benziyle ufukta, Binlerce dalin verdigi tek meyva günestir.
Içlenme tabiattaki yekpare kederden, Yas tutma dagilmis diye kuslarla çiçekler. Onlar dönecektir yine gittikleri yerden, Onlarla giden günlerimiz dönmeyecektir
