Rüveyda

fezayi baglayarak yorgun kanatlarina
bir güvercin uçurup kitalar arasindan
çagirdin beni
geçerek birer birer sürgün kanyonlarini
derbeder kosup geldim isildayan tahtina
yarim koyup bir bardak kursun rengi çayimi
yikarak yalnizliga kurdugum sarayimi
yetim çigliklarimi duyurmak üzere sana
kosup geldim; ilistir beni memnu bahtina

adini söylemek istemiyorum
her hecesi amansiz bir kor dudaklarimda
her harfine yillardir simseklerle yaristim
zindanlara karistim, ölümlerle tanistim
adini söylemek istemiyorum
Rüveyda dedigim zaman
anla ki, senin için yürüyor kelimeler
çigligimin atardamarlarindan

hangi yildizdir bilmem, gözlerin
kayar da üzerime Rüveyda
önce tuhaf bir deprem yayilir bedenime
sonra açilir önümde istirab vadileri
silik renkleriyle adimlarima
çözülmeye yüz tutan bir mazi mühürlenir
hayalin bittigi menfeze dogru
alaca bir at kosar içimde
zamansiz, mekansiz nefese dogru

uslanmaz bir yürek tasidigima dair
yaygin bir kanaat dolasir aynalarda
oysa Rüveyda
bastan basa ben
kevser akan, gül kokan bir kalbin filiziyim

kitaplara sürdügüm kapkara lekelerden
bir anlatsam nasil utandigimi
bir dogrulsam egrildigim yerden
agarir tanyeri nilüferlerin
alaca bir at kosar içimde
ezer toynaklariyla anilarimi

sular köpürmemeliydi Rüveyda
kirilmamaliydi islak dallari hasret selvilerinin
ben zehire aliskinim, serbete degil
rüyalar nefret eder avare durusumdan
kabuslar çekerek ancak derdimi yeryüzünde
sen gün boyu simsiyah bir ufukla beraber
ben her gece bir mehdi türküsüyle çilekes
yargilamak için zeval kayitlarini
inkilap bekliyorum

hangi umut çiçegidir bilmem, ellerin
uzanir da gönlüme Rüveyda
derinden bir ok saplanir bagrima
beynimi çagiran bir sese dogru
alaca bir at kosar içimde
zamansiz, mekansiz nefese dogru

varligin cinayettir memleketimde islenen
akitir kanini asil pehlivanlarin
yoklugun sükunettir kusatir evrenimi
varligin ve yoklugun ölümüdür baharin

artik eskisi gibi bakamiyorsun
göklerinde bir belkis otururdu Rüveyda
binlerce gökkusagi olurdu kirpiklerin
günes bir ane gibi dururdu basucunda
artik dokunamiyor kakülün bulutlara
karalara bürünmüs saçlarinda dolunay
BEN BU KADAR ZULME LAYIK MIYIM RÜVEYDA

hangi ressami vurur bilmem, endamin
sarar da benligimi
ben beni tanimam kaldirimlarda
kafesleri yutan kafese dogru
alaca bir at kosar içimde
zamansiz, mekansiz nefese dogru

kirmizi bir kurdela baglayarak alnina
duydun mu orkideye dua eden birini
bu ismarlama yüzler yok mu Rüveyda
bu yapmacik bebekler
gözyasi akitirken gülenler yok mu
beni kahrediyor geceler boyu

hangi çagin gelisidir bilmem, gülüsün
soluk bir dünyanin mezarlarina
gömerek gurbetimi
kapadi karanliga Yesrib, kapilarini
meydan okuyusun çagin ordularina
bilmem hangi mevsimin baslangicidir
doruklarindan öte hevese dogru
alaca bir at kosar içimde
zamansiz, mekansiz nefese dogru

yasini tutuyorum kararttigim düslerin
yipranmis divaneler gibiyim sokaklarda
amansiz bir ütopya üfleyen pencereler
lif lif yoluyor dram seyyahi bedenimi
önümde, haksizligin hesaba çekildigi
hiç kimsenin kimseyi tanimadigi mahser
arkamda, kare kare ömrümü belirleyen
hatirladikça yanip tutustugum resimler

söyle, nasil asarim pismanlik daglarini
yeniden bir Nil olup tasar miyim çölllere
kim giydirir basima tacini nihayetin
kim takar bilegime hürriyet künyesini
karada balik gibi nasil yasarim, söyle
Rüveyda, seziyorum; tahammülün kalmadi
ama dur, bosaltayim bütün çigliklarimi
asirlardir köhne barinaklarda
küflenen, çürüyen çigliklarimi

at vuruldu içim paramparça Rüveyda
gölgelerin ardina sakladim kusurumu
sen orada kayitsizca gülümsüyor gibisin
ben burda damla damla eriyip akiyorum
yine de, çignetmem kimseye gururumu
istenmedigim yeri sessizce terk ederim
hatira kalsin diye birakir da ruhumu
mahzun bir dervis gibi boyun büker, giderim

Siir : http://www.kalbimingulu.com