Akasyalar boynu bükük simdi rüzgar suskun, yidizlar yarali, ay solgun yitirmis rengini hayat kimsesiz dostluklar acitiyor içimizi
Gittin hayatin sancisina isyan ederek döktü yapragini sevinçler sen giderken simdi ihanet yagmurlari yagiyor yasamin yamaçlarina sensizlige, sevgisizlige, boguluyoruz her gün biraz daha gözlerimizde onulmaz sizilarla, gitgide büyüyor yalnizligimiz avucumuza biraktigin hosçakallarda yaniyor içimiz
gittin firtinalar düsürerek yüregimize yagmur oldun, kar oldun, tipi oldun rüzgar oldun dönüssüz savruldun uzaklara simdi gözlerimizde salkim salkim kimsesizlik
gittin ihanet darbeleri yemis yüreginle bir daha dönmemek üzere ardinda yarim siirler, yarali düsler, sessiz gidisler ve karanfil kokularinda gülüsler birakarak
