Kendine Sakla Yaralarini

Bir gül yapragi gibi yasam ayaklar altinda
nereye baksan hüzün konar gözlerine
yillardir ki, irmagi yarali canevinin
akip gider sanciyarak mevsimlere
çekilir bir köseye seyredersin sessizce
sessizlik ki, içine gömdügün o derin çiglik

Gözünde hazan iklimleri, dudaginda sizili siirler
ay küs, kayip iz sürdügün samanyolu
günes dogmuyor artik yüreginin pervazina
yüz üstü birakip gitti gecelerde yildizlar
bos yere bekledigin ey ömrüm gidenler dönmüyor
ah! nereye baksan tül kanamasi ince sizilar
kör karanliklardasin ey kalbim
uçurumlar kadar derin, yalniz ve yarali

Ayazda kalmis,
boynu bükük çiçekler gibi duruyorsun
günahkârsin ey kalbim, günahkar
bütün mevsimleri sevmekten suçlusun
bütün çocuklari sevmekten
sevmelerin ki, kiyametten beter
anla ki, affetmiyor hayat yüregiyle oynayani
bir elinde ölüm fermani
bir elinde ask
ask ki, ürktügün mavi bir kus
üsür durur pencerende her sabah

vuruldun, vuruldun iste ey kalbim
sevda bir yana düstü, hüzün bir yana
hayatin keyfi kendine, efkâri sana kaldi

ay kanamasi
ince bir isigin kavsaginda
üsüyen bir serçe titremesi simdi
yarali yalnizligin
incitir durur bakislarindaki ince hüznü
öyle kirilgan, öyle ürkek ve acemi

sen ki, kocaman sevdalarin büyüsü
dikbasli yamaçlarin örtüsüydün
haydi dayan yikilma kalbim
ömürsüzde olsa bir gelincigin sevinci
savrulup gitsede uçurumdan uçuruma
yine de isitabilir yapragini bir avuç mavi
bir sarmasik israriyla tutunup yasama.
aldirma yürü,
kendine sakla gece karasi hüznünü
kendine sakla yaralarini ey kalbim
kimse bilmesin....

Siir : http://www.kalbimingulu.com