Benim ömrüm kimsesiz bir çiglik kirik bir figan akarsularda sesim çaglayanlara vurur yankisi
mavisi yagmalanmis bir gökyüzüyüm karanligin ortasinda kendi içinde tasiyan aydinligini
örselenmis çocuk gözleriyim ömrümün deltasinda yapayalniz sol yanim guvercin uçurumlari emzirir sag yanim karanlik kakülleri kan
ah! kalbim ah! duyarli yanim ortak oynanan bir oyunmu hayat herkesin kendisini oynadigi yalniz bir tragedyayim ben maskesiz seyircisiz her gece uykuya yatmis bir dag gibi kederli
kirpiklerini sulara dökmüs bir çiçegim silahsizim kuslari vurulmus bir gökyüzünde bir kar çölü issizligiyim, durgun bir göl suyu sessizligi her gece bir atesdagina tirmaniyorum bir kahir dagina hiç bir yol çikmiyor umuda kalbimi iki buzdaginin arasina koyup uyuyorum bir baska bahara açmak için çiçeklerimi
denizi olanlar mavi gözlüdür belki ben kavruk bir çöl gibi yanginim bir dogulu kadar esmer ve tedirgin asiretlerin terkettigi örenlere benziyor kaygilardaki yüzüm yollar kar, daglar karanfil göz göz oldu yaralarim baglayamam
gel yürek sicagi bir ezgiyle ört üstümü ‘ örtki ölim’
