Ayrilik Şiiri Hüseyin Nihal Atsız

Sevdigim, kemençede titretiyorken yayi,
Bülbül sustu, unuttu o eski aglamayi.
Öyle sandim ki gökte kizillik sardi ayi,
Sevdigim, kemençede inletiyorken yayi...

Agaçlarin dallari saygilarla egildi,
İçimden çarpintiyi, gözümden yasi sildi,
Böceklerin sesleri birdenbire kesildi,
Sevdigim, kemençede söyletiyorken yayi...
Ayin on dördü gökte yavasça yükselince,
Bir baglama basladi önceden ince ince ...

Birdenbire gürlesip kemençeye karisti,
Biri coskun bir öfke, biri bir yalvaristi.
Birini inletirken bir kadinin elleri,
Birinde bir erkegin kirilmis emelleri...

Sonra kemençe sustu... Yalniz kaldi baglama,
Çalkalanarak diyor ki: "Bosunadir, aglama!"
Kemençen, baglamam ve ... Gönüllerimiz kiriktir;
Her tatli sevismenin sonu bir ayriliktir...

Gök onun kadar derin , o gök kadar berrakti,
Biraz sonra nazik ay bizi yalniz birakti...
Bu ayrilik çaginin hicranini bir düsün,
Beni hala yakiyor tadi en son öpüsün!?..

Hazin hiçkiriklari birakilmis bir kizin,
Hatirlatti bütün o eski ayriliklari.
Söndürür nesesini gönlümüzdeki hizin,
Birakilmis bir kizin hazin hiçkiriklari.

Siir : http://www.kalbimingulu.com