Padisah, adini sikça duydugu Münasebetsiz Mehmet Efendiyi çagirtti: –
Senin münasebetsizliginden çok söz ediliyor. Göster bakalim münasebetsizligini!
Mehmet Efendi: – Ferman padisahimmdir, dedi.
Bir münasip zamanda gösteririm efendimiz.
Etek öptü, huzurdan ayrildi. Birkaç ay sonra...
Padisah yeni bir seferin hazirliklarini yapiyordu.
Telâsindan sagini solunu görmüyor, yemek yemeyi bile unutuyordu.
Sarayin merdivenlerinden çikarken arkadan birisi yaklasti, buduna bir çimdik atti.
Padisah öfkeyle geri dönünce, Mehmet Efendi: –
Afedersiniz padisahim, dedi. Sizi sultan hanim sandim! – Vay!...
Özürün kabahatinden büyük! Tez celladi çagirin! –
Efendimiz bana bir münasebetsizlik göstermemi buyurmustunuz,
ben de "bir münasip zamanda" demistim. Iste sözümü tutup münasebetsizligimi gösterdim, hasmetlûm.
