“Kayserili seytan gibi zekaya sahip”,
“seytana pabucunu ters giydiren Kayserilinin yaninda seytanin lafi mi olur”,
sözleri seytanin kulagina sik sik calinmaya baslayinca, bu sözleri icine sindirememis.
Seytan, Kayserili biri ile ortak arazi ekmeyi planlar. Seytan der ki kendi kendine:
Görecegiz bakalim, seytan mi daha kurnaz, Kayserili mi? Ve gün gelir Kayseriliye sözü acar:
Seninle ortak bir pancar ekelim deyince Kayserili: Hay hay ekelim, demis.
Ama her sey ortaklasa yapilir. Tarlalar sürülür, tohumu, gübresi hasat zamani beklenir.
Seytan bu ya duramaz iste: Sayin Kayserili arkadas, bak pancar yeserdi, yapraklari koca koca oldu.
Seninle bir pazarliga girelim. Üstü benim olsun topragin altta kalani da senin olsun,
ne dersin? Tamam, ortagima saygim ve güvenim sonsuz.
Yesil yapraklar büyüdükce seytanin da yüzü gülüyormus.
Gün gelmis, mahsul kaldirilmis.
Tüm yapraklari seytan alirken toprak altindaki pancari da Kayserili almis.
Kayserili, pancari satmis bir sürü para alirken,
seytan kendisini aldatan o yesil yapraklarla bes parasiz kalmis.
Ve yenilgiye doymadigi icin: Kayserili arkadas seninle bir de bugday ekelim.
Yalniz bu sefer topragin alti benim demis ve Kayserili de: Peki üstü de benim,
demis. Gene yil sonu gelmis, gene seytanda hüsran. cünkü seytan,
bugdayin saplarini alirken Kayserili de bugdayin denelerini almis.
Artik dayanamayan seytan demis ki:
Aman be Kayserili arkadas pes benden.
Senin namini duymustum da inanmamistim.
Megerse sen neymissin be Kayserili, demis…
