Şairin Tüm Şiirleri » Özdemir İnce

Külün altinda duruyor bedenin
sönmüs mese gövdesi,
ertelenmis yazlar.

Kül: Senin kendi ipek külün,
kül: beklemekte uyanacagi rüzgâri.

Yeniden yaratiyorum seni
duyan beynimle
düsünen yüregimle
kollarimin içinden giderek.

Animsarim, sana dokundugum zaman,
bir yanim bir yanina dokundugunda,
hus yapragi olarak kokman gerek
ceylan teri kokmalisin
su kaynagi kokacaksin.

Koku da degisiyor zamanla:
Kapali mahzen küfüyle kokabilir
kendini dünyaya açmamis gövde,

kendi kendini kilitlemis bir beden,
dilsiz, kör ve sagir bir kül-ten.
Üç vaktin birinde bir rüzgâr olmaliyim!