Seni; sana yazmanin güzelligini sadece ben bilirim ve ben anlarim,
çünkü seni sana anlatirken umudumu,
hasretimi, sevgimi yazdim.
Ben seni kimsenin bilmedigi,
göremedigi uzaklardan sevdim, derin, gizemli, alimli,
ulasilmaz bir okyanusun derinliginde buldum da sevdim.
Kimi zaman uykusuzlugumda, kimi zaman derin uykularimda,
kimi zaman yoklugunda,
bazen de yanimda oldugun anlarda seni özledim.
Alamadigim, tutmaya cesaret edemedigim,
hasretine alev alev yandigim parlak bir inciydin benim için.
Ben seni soguk ve yagmurlu bir günde,
seni düsünürken sicakliginin içimi yaktigi anlarda sevdim.
Sen uyurken gözlerinin derinliklerine daldim,
ama en çok da sensizligime yandim,
seni sensiz beklerken. Hiç üsenmeden seni yazdim,
yazmayi seni anlatirken,
okumayi da sana yazdiklarimi hecelerken ögrendim.
Seni sadece selvi boyun,
saçlarin yada gözlerin, güzel bir yüzün var diye degil,
fikirlerinle, konusmandaki güzelligin,
durusun ve benim kor halde yanan yüregimle seni sevdim.
Sen vücudumun dört bir kösesine yayildiginda,
beni sardigini ve her nefes alisimda cigerlerime ilik ilik isledigini bilerek sevdim.
Seni kis gecelerinin o soguk yataginda birlikte uyuyup beni isittigin,
ve rüyalarimda bulustugumuz gecelerde sevdim.
Seni ellerinden tutup kanimin kaynadigi,
kalbimin yerinden firlayacagini hissettigim anlarda,
o islak dudaklarinla beni sevdigini söyleyecegin anlari düsünerek sevdim.
Sen ne kadar uzaklarda olsan da,
aramizdaki kilometreler ne kadar çok olsa da, ben seni sevmeyi düsünerek sevdim.
Seni kokladim da yazdim satirlarimi hece hece,
Seni yazdim nefes bile vermeden,
içimdeki sicakligini, kokunu yitirmeden.
Çünkü seni nefes gibi yasiyorum,
nefes alir gibi seni yaziyorum.
Ve Sen iyi ki varsin.
