Anneme Mektup
Zaman geciyor,
Hergün bir yaprak,
Hergün bir damla daha hayattan,
Büyüyorum anne.
Hani içinde bir kivilcim olurya,
Hani hersey çok güzeldir,
Benim kivilcimim kor oldu,
Ama bak hersey yolunda degil anne.
Hani ufacik bir bebekken,
Sadece acikinca aglarmisim,
Baska zamanlarda sürekli gülermisim,
Artik sadece acikinca aglamiyorum anne.
Bak yillar ne çabuk geçmis,
Sadece gülünmeyecegini ögrenmisim,
Belkide ögretilmisim.
Ben büyümüsüm be anne.
Yanindan ayrilmayan kizin,
Bak artik uzaklarda,
Ãœstelik yalniz,
Hemde herkesin içinde anne.
Öyle birde tuzaga düsmüski,
Of dese olmaz, yok dese hiç,
Adini bile koyamamis,
Yardim etsene anne.
Anlayacagin eskiyi özledim anne,
Yeniden çocuk olmayi,
Sadece acikinca aglamayi,
Ve hiç simdiyi yasamamayi.
Zaman geriye gitmez degilmi?
Ya da ben yeniden çocuk olamazmiyim?
Söylesene onu unuttum diyebilirmiyim?
Yani hersey söylemek kadar kolay olabilirmi anne?
Dur söyleme,
Ben yine hayal kuruyorum degilmi?
Sadece kendimi kandiriyorum degilmi?
Peki kalbimi kim kandiracak anne?
Eskiden günlerin, hatta dakikalarin hesabini tutardim,
simdi günlerden Cuma belkide sali,
Günlerin ne önemi kaldiki,
Takvimlere bile küs oldum anne.
Yinede ayaktayim, direniyorum.
Belkide bir isik ariyorum,
Bulunca herseyden kurtulabilecegim,
Ne güçlü büyütmüssün beni anne!
Sen yinede beni merak etme,
Herseyle savasmayi,
Güzel günlerinde olacagini,
Ben senden ögrendim anne.
Yinede buralar güzel, soguklari saymazsan.
Ä°nsanlar mutlu, beni saymazsan.
Gündüzler ve gecelerde iyi, yalnizligimi saymazsan.
Beni soracak olursan anne,
Bende iyiyim, içimdeki yangini saymazsan
