Gelsen yoksun
bütün sokaklarina kar yagiyor ömrümün
nefesim üsüyen bir gelincik ayazi
bütün geceler aysiz
durmadan bir ezgi savruluyor dudaklarinda gecelerin
hüznün uzayan saçlarinda kimsesizligim kaniyor
yagmalanmis bir ömrün ortasindan sizarak
yarali gönlümün irmaklarina doluyor
gel her gece bir deprem oluyor
ey çaglayan bir suda yittirdigim siir edali kiz
seslen bana nerdesin, hangi uzak sehirdesin
bir rüzgarin kanatlarina vursam duyulur mu sesim
gel erisilmez uçurum diplerinde kaldi özleyisler
yarali ceylanlar sekiyor bakislarimda
tomurcuklar öksüz, serçeler dilsiz
her durakta boynu bükük bir çocuk üsüyor
ve ben bu yagmurlar dolusu yalnizligimla
bütün bulutlardan sana kosuyorum
gel yürekler bos, bakislar anlamiyor beni
her aksam vakti
el ayak sesleri çekilirken caddelerden
vurup yüregimi narli sevdalara
yildizlara agladigimi kimse bilmiyor
kimse bilmiyor
her gece dudagimda bir siir’in kanadigini
ey yavru bir kus gibi
düslerimin arasindan uçup giden uçari kiz
yasim on bes idi, yüz oldu, binyüz oldu
yaslandim yasamadan aski ve bahari
farkinda degilim simdi
geçen günlerin degisen mevsimlerin
yagan karlar altinda kaldi kalbim
gel geçmis bahar sokaklarina çikar beni
bahçesi tarumar bir çiçegin kirpigindeyim
bir kar çölünün ortasinda
bir insan mahserinin içinde, yapayalniz
her bakista bir hüzün
her hüzünde bir bakis kanamada
bir sonsuz rüzgar basladi gittigin yerde gel
gel bahar sokaklarina çikar beni, siir edali kiz
yildizlari sönmüs bir gecenin sayfalarinda isiksizim
özlemler damitiyorum durmadan karanligin yapraklarina
kalbimin üstüne üstüne yagiyor kar
göçüp gitti kuslar çoktan
ve ben bölüp her gece iklimlere
o sevda tilsimi türküleri
isleyip alnimin çizgilerine tel tel
kalbimi sana rehin tutuyorum gel
hasret ki yollari kanamali agir bir hüzündür
geçip giden günlerin terkisinde
rüzgar koyaklarini yitirdi, sözcükler büyüsünü
her misrada çiglik çiglik yüregim
gel ömrümün bütün sokaklarina kar yagiyor simdi
