Gecede Keman Hiçkiriklari
Aksam olmakta
uzak daglarin ardinda trenler geçmektedir simdi
gözlerimde mavi gecelerin yildizlari
yüregimde özlemin ince sizilari
yorgun güvercinlerin kanat çirpinislarinda solugum
bakakalirim her aksam öyle dalgin, dargin ve iraklardan irak
yalnizligimdir damlayan karanligin kirpik uçlarinda her gece
her sabah bir çocuktur içimde alip basini gider uzak daglarin doruklarina
yillar var ki tek bir çiçek açmadi gönül bahçemde
kabr-i hanemde tek bir yolcu geçmedi
çöl oldu gülüstanim
siiristanim, düsistanim
oysa hep yolculuklardi sakladigim kendime, kesifsiz denizlerdi
yillarca bir ayriligi biriktirdim deltalarda, bir yalnizligi
kendimden kaçip kaçip kurtulmak isteyen bir gemiydim belki
belki bir deliydim herkesin akilli oldugu bir dünyada
oysa yillar varki tek bir gemi gecmedi denizlerimde
gögümde tek bir marti uçmadi
yasli ve yalniz bir agaç gibi sürgün kaldim yüregimin içinde
bilirimki, her aksam gözlerimde akip giden o çagilti
avuçlarimda tasidigin atesle sudur
uzak daglarin ardinda kalan menekse gözlü bir kizin kokusudur
her dizede yüregime kanayan sözcüklerle yazilan
aksam olmakta
uzak daglarin ardinda trenler geçmektedir simdi
yüzümde sinirlari çizilmemis bir hüznün camlari parçalaniyor
depremler basliyor her gece, sehirler çöküyor içimdeki çukura
ve her sabah yeniden yüregimde sizilarla uyanir bir dagçiçegi
bakarim öyle uzaklara kanayan gülüslerle, kirik düslerle
ki, metropol duvarlara yapistirilmis
boynu bükük bir resim karesi gibiyim sanki
hüzünlü yüzüm aykiri sakalimla
Aksam olmakta
uzak daglarin ardinda trenler geçmektedir simdi
gecede keman hiçkiriklari, basimda gam
belki analar aglamaktadir uzak bir kentte
yittik çocuklar, yorgun babalar ve yüreklerinde ezikligi çaresizligin
belki herkes bir yarayi sarmaktadir kendi içinde kimbilir
kimsesiz bir ölümü karanliginda
yillar varki, ayriliklar yarali bir nehir gibi akmaktadir içime
rüzgarlar eserken alnimin sahillerinden,
uzak denizlere savrulur düslerim
kirlenir mavi gülüslerim, yaralanir martilar,
havada asit ve kir kalir
simsiyah bir bulut gölgeler yüzümü her gece,
gecelerki, yaslandigim tek siginak
aksam olmakta yine
ey geceden gelip geceye giden trenler
bir gün yanlis saatlerin gözlerimde bulustugu bir noktada
bir damla su gibi düsünce hayatin uçurumundan
son isyanini çekince yüregim, alip götür beni buralardan
insanin ugramadigi uzak kiyilara
bir dervis gibi issizda yanmak için,
kendi içimde sarmak için yarami ...
