Uyandir beni küçük kiz! Uyandir ve çik sokaklara.
Odalara kapattigin bedeninin ruhu bende!
Kirilmis ve rüzgârina küsmüs bir dal sitemkârliginda bana bakan yüzün, uykulardan kaçtigim günlerin telasinda bile birakmiyor aklimi.
Sokaklara çik!
Bir serserilik yap, bir delilik, bir iyilik?
Aliskanliklarim doldurmuyor bosluklarimi.
Her eski, yeniye duydugu öfkeyi benden aliyor.
Hatirima yer etmislerim unutulmanin hinciyla, kendini unutturmamacasina saldiriyor.
Neye sarilsam bana vefayi anlatiyor, vefasizligimi vuruyor yüzüme.
Istanbul bile karsimda.
Istanbul bile eskiye alinmanin alinganligiyla, sirtini dönüyor bana.
Yazmaya buldugum çareler kelimelerimi kemiriyor.
Kalir ayak kanayan bir iç bulanmasinda her seyi kusup üstüme düsleri de berbat ediyorum.
Unutuyorum her seferinde.
Neresinde kalmistik ayriligin?
Hareketsizlige alisamamis ayaklarim, eski sehirleri getiren adimlari kapimdan kovamiyor. Sana seslendigimi sandigim her yazi da yaz ellerimi üsütüyor.
?Çik sokaklara? bende bir feryat artik.
Ve kapanikliligin duvarlari asiyor da suretini yasatircasina beni buluyor.
Asil düsmanlarini hatirladim bu öykünün ama çok geç, yeni bir kötüye can vermeye.
