26 Eylül 1943 Pazar sabahi babamin cezasi biter, hapishaneden ayrilir. Ayrilmadan birkaç gün önce Nâzim Hikmet’e bir siir yazar, ona okur ve agladigina taniklik eder. Bu siiri paylasmak istiyorum:
NÂZIM HİKMET’ESen“Promete’nin çigliklariniKaba kiyim tütün gibi piposuna dolduran adam”Sen benim mavi gözlü arkadasimKabil degil unutmam seni.
26 Eylül 1943Seni yapayalniz birakip hapishanedeBir üçüncü mevki kompartimanda pupa yelkenKosacagim memlekete.Ve trenBir güvercin gibi çirpinarak istasyona girecek,Gözü yasli bir genç kadinaBes senenin ardindanKocasini getirecek.
O dem ki bos verip istasyon halkinaYanaklarindan öperken sevgilimiSen neseli mavi gözlerinle bakacaksinİçimden
içerigin devami sadece üyeler içindir!