Kalabalik kentler ürkütür yüregimi
ugultular doldurur beynimi yürüdükçe
tüm gözlerden incinmis bir bakis sizar istasyonlara
kirli vagonlarda tasinan ince bir hüzün gibi
ki,
hep ayni yerimi burkan
bu yüzü kirli sehirde
kimse kimseyi sevmiyor
bilmiyor avuçlari kar çiçegi kokan
bir çocugun saçlarina dokunmayi
siirler okumayi bir alacasafaga
kaç kez ittiysem uçuruma yüregimi
bir çift göz gördüm deltalarda
yalvaran bir ses
kirildi içimde yillarca gizledigim ayna
kalbime batiyor simdi kiriklari
nehirler boyu kaniyorum
atesler boyu yaniyorum
alin götürün beni buralardan allah askina
dayanamiyorum
nereye baksam denizi duman<
içerigin devami sadece üyeler içindir!
Tikla Şiirin Devamini Oku