Istanbula Kar Yagiyor
yetmisdokuzun kisiydi
sertti soguktu
istanbula kar yagiyordu
kömür yaniyordu sobalarda
geceleri polisler, bekçiler oluyordu
biz de oluyorduk
ölümüne üsüyorduk ha,
yalan yok, polislerde üsüyordu
onalti yasindaydim
herseyi bükecek bilegim vardi
onalti yasindaydim
aslan gibi ortadaydim
gündüzleri, okulda cografya defterimin arkasina
senin için siirler
geceleri duvarlara ülkemi kurtarmak için
kahrolsun yazacak kadar adamdim
onalti yasindaydim
ne senin haberin oluyordu siirlerimden
ne de birileri kahroluyordu
mahalle duvarlarina çiziktirdigim harflerimden
onalti yasindaydim
yalan yok
ben yazmaya böyle basladim
cografya defterim bir eskiciye kurban gitti
duvarlarina yüregimi biraktigim o evler, birer birer
yikildi gitti
simdi güzel kagitlara yaziyorum
kocaman laflar ediyorum
marslar biliyorum
kitaplar okuyorum
kosarak ve islanmadan geçiyorum sulardan
kosarak ve islanmadan yasiyorum
bak
istanbul'u seviyordum
seni seviyordum
dualar ögreniyordum
meydanlarda toplanip bagiriyordum
herkes gibiydim
herkes hadar cesur
herkes kadar korkak
herkes kadar delikanli
ve herkes kadar burali
yetmisdokuzun kisiydi
sertti soguktu
istanbula kar yagiyordu
agzimuizdan dumanlar çikiyordu konusurken
halicin arkasinda toplaniyorduk
gece adami içine çekiyordu
biz geceyi içimize çekiyorduk
en güzel ben yaziyordum duvarlara yazilari
herkes beni seviyordu
en güzes siirleri de ben yaziyordum oysa
cografya defterimin arkasina
bunu kimse bilmiyordu
sizin evin duvarina kahrolsun diye yaziyordum
ve hizla kaçiyordum
sizin evin duvarina birkez olsun
seni seviyorum diye yazamadim
o zaman duvarlara öyle seyler yazilmiyordu
dedim ya
yetmisdokuzun kisiydi
sertti soguktu
istanbula kar yagiyordu
